"Net na de enorme aardbeving, was het eiland bedekt onder een dikke laag stof. Mensen lagen bedolven onder het puin", legt Agamemnon Stefanatos uit, een zakenman van 63.
Zijn leven en het verhaal van zijn familie zijn in grote mate beïnvloed door deze tragische gebeurtenis: een aardbeving met een kracht van 7.2 op de schaal van Richter die het mooie eiland Kefalonia trof in 1953.
Na de eerste beving stortten honderden huizen in. Op dat moment stond de moeder van Agamemnon, Angeliki Stefanatou, in de keuken en was ze bezig het eten voor de familie klaar te maken, terwijl ze dacht aan de baby die binnen twee weken zou geboren worden. De muur vlak naast haar stortte in en ze werd de tuin in gekatapulteerd. Ze hield zich wanhopig vast aan een oude vijgenboom die de zoetste vruchten van het eiland voortbracht.
Toen ik opkeek, leek het alsof het hele eiland in brand stond,” vertelt Angeliki, die vandaag 90 jaar oud is. Ze herinnert het zich alsof het gisteren was. “Maar er was geen brand: de rook kwam van de verwoestte huizen.”
Foto’s uit deze periode tonen beangstigend gelijkaardige beelden als van recentere rampen, zoals de aardbeving in Nepal in 2015. Overlevenden moesten eveneens zien om te gaan met het verlies van familieleden en vrienden, en met het gebrek aan water, voedsel en kledij.
« Na de eerste schokken, werd mijn moeder overgebracht naar een tent. Het was een geïmproviseerde tent,” gaat Agamemnon verder. “Het was er tochtig, koud en de tent was niet waterdicht. Ze werd ernstig ziek.”
Toen Agamemnon geboren werd, waren zijn overlevingskansen beperkt – Angeliki kon niet genoeg melk produceren om hem te voeden.
« Het is op dat moment dat UNICEF te hulp kwam », legt hij uit. Ze brachten ons kledij en melk. Daardoor leef ik vandaag. »
Angeliki weet nog hoe cruciaal de hulp was voor haarzelf en haar baby. “Ze gaven me een grote doos, vol nieuwe kleren, voedsel, kaas, melk, chocolade en koekjes. Het is echt op dat moment dat ik opnieuw hoop kreeg.”
Het leven op Kefalonia was niet makkelijk na de aardbeving. De heropbouw nam vele jaren in beslag en de kinderen groeiden op in moeilijke omstandigheden met te weinig voedsel. Maar gedurende vele jaren, bleven de UNICEF-dozen komen voor de kinderen in nood.
“Om de drie maanden, kregen we een doos met vitamines, chocolade, speelgoed,… Het is zo dat we gezond zijn gebleven. Ik heb mijn leven aan UNICEF te danken,” vertelt Agamemnon, met tranen in de ogen.
Vandaag kan je je moeilijk voorstellen dat Kefalonia zo’n ramp heeft meegemaakt. Het pittoreske, groene eiland baadt in het zonlicht en wordt omgeven door het kabbelende, helderblauwe water van de Ionische zee. Naast het huis van Agamemnon dat heropgebouwd werd, herinneren grote sappige druiven en rijen olijfbomen eraan dat het leven verdergaat.
«Ik heb goede zaken gedaan, » vertelt Agamemnon trots. Hij commercialiseerde een van de eerste pizzaovens in Canada en keerde vervolgens terug naar zijn geboorte-eiland, waar hij een klein hotel heeft geopend. “Vandaag verdeel ik mijn tijd tussen Griekenland en de Verenigde Staten, waar mijn twee dochters wonen.”
De moeilijke eerste jaren van zijn leven en de hoop die UNICEF hem heeft gebracht, gaven Agamemnon de nodige moed geen enkele uitdaging in zijn leven uit de weg te gaan.
Vele jaren na de aardbeving en geïnspireerd door de verhalen die haar grootmoeder haar vertelde toen ze klein was, ging de dochter van Agamemnon, Katja voor het team van UNICEF USA werken.
“En ik, ik geef geld aan UNICEF, want ik weet dat ze goed werk leveren,” zegt Agamemnon met een glimlach. “Weet u, er zijn nog zoveel kinderen in nood. We moeten ze helpen. En gul zijn.”