We zijn gevlucht omdat ze kogels naar ons afschoten. Waar we nu wonen is het noch Bangladesh, noch Myanmar. Het is Zero Point. Ik begrijp niet wat Zero Point is.

Huzzatul’s verhaal is symbolisch voor de hele Rohingyacrisis. De Rohingya zijn weggejaagd uit hun huizen en gemeenschappen en bevinden zich in een limbo. Ontdaan van hun basisrechten kijken ze aan tegen nieuwe bedreigingen voor hun gezondheid en voor hun leven.

Duizenden Rohingya blijven wekelijks aankomen.

Met het regenseizoen dat eraan komt, zien de vooruitzichten van de families er nog somberder uit.

 “Door het cyclonen- en moessonseizoen dat eraan komt, kan deze al precaire humanitaire situatie een echte catastrofe worden. Honderdduizenden kinderen leven al in de vreselijkste omstandigheden. Het risico op ziektes, overstromingen, landverschuivingen en verdere ontheemding zal nog groter worden.

Zonder hulp hebben weinig Rohingyafamilies zelf de middelen om te overleven in de toestand waarin ze zich nu bevinden. Er zijn dringend meer inspanningen en fondsen nodig om de kwetsbare kampen te verstevigen en de infrastructuur waar zovelen van afhankelijk zijn te beschermen tegen de natuurkrachten.

De twintigjarige Minara kwam samen met haar echtgenoot en drie maanden oude zoontje  in Bangladesh aan na een moeilijke tocht.

Ze wonen nu met hun drieën in een kleine hut gebouwd met bamboe en plastic zeilen die tijdens de vele stortregens in Bangladesh het binnensijpelende water amper tegenhoudt.

Toen ze in oktober aankwamen hadden ze geen onderdak en geen bezittingen. Ze zijn volledig afhankelijk van de noodhulp die ze krijgen van hulporganisaties.

Voor families zoals die van Minara kan zelfs een middelmatige storm een verwoestende impact hebben.